Είναι δύσκολο να πούμε οτιδήποτε πια για τον ΟΑΣΘ. Είναι αδύνατο να περιγράψουμε με λόγια την αγανάκτηση, την οργή, την ταπείνωση που αισθανόμαστε καθημερινά οι κάτοικοι αυτής της πόλης. Κι ακόμη, να μετρήσουμε τις χαμένες ώρες, να αποτιμήσουμε τους κινδύνους, να εκφράσουμε αυτό το πλήγμα στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια που νιώθουμε κάθε φορά που παστωνόμαστε σε αυτά τα εναπομείναντα ερείπια, για να συρθούμε στους μποτιλιαρισμένους δρόμους.
Όμως, πρέπει να το κάνουμε. Πρέπει να μιλάμε και πρέπει να θυμόμαστε γιατί συμβαίνει αυτό: γιατί καμιά κυβέρνηση, καμιά διοίκηση, δεν υπολόγισε ποτέ τις δικές μας ζωές και δεν αγόρασε τα αναγκαία οχήματα. Γιατί η σημερινή κυβέρνηση πόνταρε συνειδητά στην υποβάθμιση, για να προωθήσει μετά ως μόνη «λύση» την παραχώρηση γραμμών στο ΚΤΕΛ, την ιδιωτικοποίηση δηλαδή της δημόσιας συγκοινωνίας. Μια απευθείας παραχώρηση όμως που αποδεικνύεται τόσο σκανδαλώδης, που ούτε οι αρμόδιοι φορείς δεν την εγκρίνουν. Γιατί κάθε διοίκηση του Δήμου, κι ακόμη πιο πολύ η σημερινή, προτιμά να υποτάσσεται στα συμφέροντα του ΙΧ και των ταξί και αρνείται να καθιερώσει αποκλειστικές λεωφορειολωρίδες, ώστε όσα λεωφορεία μείνανε να κινούνται τουλάχιστον ταχύτερα.
Τι έχει κάνει η σημερινή διοίκηση του Δήμου για την κατάσταση του ΟΑΣΘ; Πρώτα οργάνωσε μια ειδική συνεδρίαση, χωρίς καμία πρόταση και χωρίς καμία απόφαση, ξεπλένοντας τους καλεσμένους κυβερνητικούς παράγοντες. Και μετά φυσικά τους άφησε στην ησυχία τους, χωρίς καν να ζητά εξηγήσεις για εκείνον τον διαγωνισμό για νέα οχήματα που υποτίθεται ότι θα ήταν στον αέρα ως το Φλεβάρη. Και το κερασάκι; Αντί να προσφέρει ζωτικό χώρο στα μέσα μαζικής μεταφοράς, επιδιώκει να ξανακάνει την Πλατεία Ελευθερίας πάρκινγκ, για να φορτώσει με ακόμα περισσότερα ΙΧ το κέντρο και να κάνει ακόμα πιο δύσκολη τη ζωή όσων αναγκάζονται ή επιλέγουν να κινηθούν με τα λεωφορεία.
Ας το δούμε καθαρά: η κυβέρνηση, η διοίκηση του ΟΑΣΘ, η διοίκηση του Δήμου, είναι εχθροί των λεωφορείων γιατί έχουν επιλέξει να είναι φίλοι των εργολάβων, των ΚΤΕΛ, της αυτοκινητοβιομηχανίας, και των ταξιτζήδων που καταλαμβάνουν το χώρο των λεωφορείων. Αλλιώς, δεν θα κατανοήσουμε ποτέ γιατί πχ. είναι τόσο δύσκολο να προκηρύξεις ένα διαγωνισμό για οχήματα στους 8 μήνες που είσαι στην κυβέρνηση, αλλά τόσο εύκολο να αναθέτεις απευθείας, χωρίς κανένα διαγωνισμό, το συγκοινωνιακό έργο στους ιδιώτες.
Ακούγεται κοινότοπο, αλλά για όσους και όσες είμαστε από την άλλη πλευρά, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τον αγώνα. Και πιστεύουμε ότι στον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη, αυτή τη στιγμή στη Θεσσαλονίκη το ζήτημα του ΟΑΣΘ πρέπει να είναι στις βασικές μας προτεραιότητες. Μπροστά στην τόση απελπισία, μια διαδήλωση μπορεί να ακούγεται πολύ λίγη. Είναι όμως αναγκαίο να συναντηθούμε στο δρόμο και θα σκεφτούμε μετά και άλλα βήματα, και άλλες δράσεις. Ας αποτελέσει το Σάββατο 22/02 (12 το μεσημέρι, άγαλμα Βενιζέλου) το πρώτο βήμα για μια σειρά μαζικών, πολύχρωμων και μαχητικών κινητοποιήσεων που θα διεκδικήσουν:
– Αγορά νέων οχημάτων & αύξηση των δρομολογίων, χωρίς αύξηση των εισιτηρίων
– Κατοχύρωση αποκλειστικών λεωφορειολωρίδων
– Πραγματικά δημόσιο φορέα συγκοινωνιών με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο