Η Πλατεία Ελευθερίας, πέρα από σύμβολο της πλούσιας, πολυπολιτισμικής ιστορίας της πόλης μας και της εξόντωσης της εβραϊκής κοινότητας, είναι και σύμβολο της επίμονης, διαχρονικής προσπάθειας όλων των δημοτικών αρχών να καταστρέφουν τον δημόσιο χώρο προς όφελος του ΙΧ και των εργολάβων. Δυστυχώς, αποδεικνύεται ότι ούτε η διοίκηση Αγγελούδη διαφεύγει από αυτή την πρακτική.
Η ιστορία είναι γνωστή: τη δεκαετία του 1950, η πλατεία θυσιάζεται στον βωμό της ανερχόμενης τότε κυριαρχίας του ΙΧ, αλλά και του αμαρτωλού, μονοπωλιακού ΟΑΣΘ. Θα περάσουν 60 χρόνια μέχρι η διοίκηση Μπουτάρη να αποπειραθεί την αποκατάστασή της, τον τελευταίο μόλις χρόνο της οκταετούς θητείας της. Από τότε όμως είχαμε προειδοποιήσει: οι πλατείες φτιάχνονται με τη συνάντηση των ανθρώπων, όχι με ακριβές εργολαβίες. Πράγματι, ο πρώτος εργολάβος αποτυγχάνει και αποχωρεί, αφήνοντας μια ανοιχτή πληγή στην πόλη. Η διοίκηση Ζέρβα στη συνέχεια, με δικαιολογία μια ανύπαρκτη μελέτη για ένα ανέφικτο υπόγειο πάρκινγκ, αναβάλλει το έργο και επιστρέφει την πλατεία στα ΙΧ.
Η διοίκηση Αγγελούδη, πράγματι, επανεκκίνησε τον διαγωνισμό όπως είχε δεσμευτεί προεκλογικά. Δύο χρόνια όμως μετά, η Πλατεία παραμένει πάρκινγκ, καθώς για άγνωστους (;) λόγους, ο εργολάβος που ήρθε δεύτερος στον διαγωνισμό, καταθέτει συνεχείς προσφυγές, ξοδεύοντας τεράστια ποσά και χωρίς καμία πραγματική προσδοκία να αναλάβει το έργο. Πριν λίγες ημέρες κατατέθηκε η τρίτη προσφυγή, ενώ όλες οι ενδείξεις δείχνουν ότι οι σχετικές καθυστερήσεις μπορούν να κρατήσουν για χρόνια.
Όλο αυτό το διάστημα, ο χώρος, παρότι χαρακτηρισμένος ως κοινόχρηστος χώρος πρασίνου, συνεχίζει να λειτουργεί ως πάρκινγκ: ένα πάρκινγκ παράνομο, χωρίς καμία απόφαση ή αδειοδότηση από τα αρμόδια όργανα.
Μπροστά στο αδιέξοδο, προτείναμε το αυτονόητο: να κλείσει άμεσα το παράνομο πάρκινγκ, να αναλάβει η Τεχνική Υπηρεσία του Δήμου με ίδια μέσα κάποιες ελάχιστες εργασίες διαμόρφωσης (παγκάκια, φυτεύσεις κοκ) και να επιστραφεί η Πλατεία στους πολίτες. Και όταν ευοδωθεί επιτέλους ο διαγωνισμός, να γίνει και η επιλεγμένη ανάπλαση. Με αυτό τον τρόπο άλλωστε, αφαιρείται το όποιο κίνητρο του εργολάβου για τις ακατανόητες (;) προσφυγές.
Όπως μάλιστα μας επιτρέπει ο πρόσφατα ψηφισμένος Κανονισμός Λειτουργίας του Δημοτικού Συμβουλίου (άρθρο 8, παρ. 2), καταθέσαμε αυτή την πρόταση ώστε να συμπεριληφθεί στην επόμενη συνεδρίαση (την Τρίτη 2 Δεκέμβρη). Χωρίς καμία εξήγηση, ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου, κατ’ εντολή προφανώς του Δημάρχου, την απέρριψε.
Πρόκειται για μια αντικατασταστική και αντιδημοκρατική πράξη. Σε ένα Συμβούλιο όπου η διοικούσα παράταξη με το 25% των ψήφων έχει πάρει το 60% των εδρών, η κατάργηση των ελάχιστων δικαιωμάτων της αντιπολίτευσης προδίδει μόνο φόβο. Η διοίκηση θα μπορούσε να συζητήσει και να απορρίψει την πρότασή μας. Ο λόγος που αρνείται να το κάνει, είναι φανερός: θέλει να έχει και την πίτα ολόκληρη, και τον σκύλο χορτάτο. Θέλει και να φαίνεται ότι τυπικά στηρίζει το έργο της ανάπλασης, αλλά και να μην εισπράξει το πολιτικό κόστος από την κατάργηση του παράνομου πάρκινγκ. Όταν όμως ανέχεσαι τη συνέχιση μιας παρανομίας, μοιράζεσαι την ίδια ευθύνη με αυτόν που την ξεκίνησε.
Καλούμε τη διοίκηση να επιστρέψει στη νομιμότητα, κλείνοντας άμεσα το πάρκινγκ. Την καλούμε επίσης να σεβαστεί τον Κανονισμό, τη δημοκρατία και τα δικαιώματα της μειοψηφίας, επιτρέποντας τη σχετική συζήτηση ως οφείλει. Εκτός βέβαια αν έχει κάτι να φοβηθεί ή κάτι να κρύψει. Εκτός, δηλαδή, αν ομολογεί, με τις πράξεις και τις παραλείψεις της, ότι έχει και αυτή βολευτεί από τις μυστήριες προσφυγές του εργολάβου.
Η Πόλη Ανάποδα