Η 8η Μάρτη έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας προς τιμήν των εργατικών αγώνων του 1857 στη Νέα Υόρκη, όπου οι εργάτριες κλωστοϋφαντουργείων ξεσηκώθηκαν με αιτήματα τους τις καλύτερες συνθήκες εργασίας και τη μισθολογική ισότητα με τους άντρες συναδέρφους τους. Πάνω από 160 χρόνια μετά, στη μετα-μνημονιακή κανονικότητα, οι γυναίκες ζούμε μέσα στην επισφάλεια, με ελαστικές σχέσεις εργασίας, υψηλά ποσοστά ανεργίας, άνισες ευκαιρίες στην αγορά εργασίας και μισθολογική ανισότητα που ξεπερνά το 12%.
Στην Ελλάδα του 2019 υπάρχουν γυναίκες που εξαναγκάζονται από τους εργοδότες να υπογράψουν πως δεν θα κυοφορήσουν, εργαζόμενες που υφίστανται σεξουαλικές παρενοχλήσεις στον χώρο εργασίας τους, γυναίκες που νιώθουν ανασφάλεια να γυρίζουν μόνες τους στο σπίτι τους το βράδυ, γυναίκες που χαρακτηρίζονται από τα φρονήματα του/της συντρόφου τους, γυναίκες που υφίστανται βία εντός του οικογενειακού τους περιβάλλοντος, γυναίκες που σηκώνουν μόνες τους τα βάρη και τις ευθύνες του νοικοκυριού, γυναίκες που διώκονται ποινικά επειδή αντιστάθηκαν στον βιαστή τους.
Καθημερινά, σε όλο τον κόσμο, γυναίκες δολοφονούνται επειδή αρνούνται τη συνεύρεση ή επειδή δεν δέχονται να ζήσουν όπως θέλουν οι γύρω τους, γυναίκες υφίστανται στιγματισμό λόγω σεξουαλικότητας ή/και ταυτότητας φύλου, γυναίκες χωρίζονται από τα παιδιά τους επειδή αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν για να τα σώσουν, γυναίκες στερούνται το δικαίωμα στην άμβλωση και τον έλεγχο του κορμιού τους. Καθημερινά σε όλο τον κόσμο οι γυναίκες εργαζόμενες, άνεργες, μητέρες, μετανάστριες, πρόσφυγες, ΛΟΑΔΚΙ, ΑμεΑ, έφηβες, ενήλικες και ηλικιωμένες ζούμε σε μία ασφυκτική πραγματικότητα που μας επιβάλλεται από τον καπιταλισμό και την πατριαρχία.
Απέναντι στην ένταση της εκμετάλλευσης των γυναικών και την επέλαση των πατριαρχικών μορφών καταπίεσης, οφείλουμε να δημιουργήσουμε ένα δίκτυ αλληλεγγύης και προστασίας εντός του αστικού ιστού και να απαιτήσουμε από την τοπική αυτοδιοίκηση και τον Δήμο Θεσσαλονίκης να πάρουν θέση. Με την ενίσχυση και εμπλουτισμό των δομών κοινωνικής υποστήριξης για τις γυναίκες, με την καθιέρωση μόνιμων και σταθερών θέσεων εργασίας σε όλες τις δημοτικές υπηρεσίες, με την ανάπτυξη πρωτοβουλιών για την εμπλοκή όλων μας σε ζητήματα φύλου και ισότητας, η πόλη μπορεί να υποστηρίξει τις γυναίκες της και να διασφαλίσει ότι θα ζούμε ελεύθερα.
Γιατί καμία γυναίκα δεν πρέπει να μην έχει να ταΐσει το παιδί της. Καμία γυναίκα δεν πρέπει να συμβιώνει με τον βιαστή της. Καμία γυναίκα δεν πρέπει να φοβάται το σκοτάδι. Καμία γυναίκα δεν πρέπει να αισθάνεται μόνη.
Και αν χρειαστεί θα γυρίσουμε την πόλη ανάποδα για να το καταφέρουμε.
Καλούμε στην διαδήλωση την Παρασκευή 8 Μαρτίου στις 18.30 στο Άγαλμα Βενιζέλου