Χθες το πρωί (28/11) πραγματοποιήθηκε άλλη μία βίαιη επιχείρηση εκκένωσης ενός κατειλημμένου κτηρίου στην πόλη μας, της κατάληψης «Mundo Nuevo» στην συμβολή των οδών Φιλίππου και Σιατίστης. Οι αστυνομικοί εισέβαλαν τα ξημερώματα, συνέλαβαν 4 ανθρώπους και απέκλεισαν πάλι μεγάλες περιοχές, επιβάλλοντας ένα κλίμα αστυνομοκρατίας στο κέντρο της πόλης. Φαίνεται για μια ακόμα φορά ότι το δόγμα «νόμος και τάξη», ανεξάρτητα από το κόστος για την κοινωνία, αποτελεί το μόνο κεφάλαιο της προεκλογικής ατζέντας της κυβέρνησης που ενδιαφέρεται πια να υλοποιήσει.
Γνωρίζουμε ότι πολλοί και πολλές συμπολίτες/ισσες μας δυσφορούν με την εντεινόμενη καταστολή, αλλά δυσκολεύονται να πάρουν θέση στο πλευρό μιας κατάληψης. Θα ήταν πιο εύκολο να το κάνουν, πιστεύουμε, αν γνωρίζουν την ιστορία του συγκεκριμένου κτηρίου.
Το κτήριο αυτό λοιπόν ανήκει στο Δήμο Θέρμης. Ως το 2010, στέγαζε τη μόνη δομή φιλοξενίας προσφύγων στην πόλη. Όταν η ΜΚΟ που το διαχειριζόταν το εγκατέλειψε ξαφνικά, αφήνοντας δεκάδες οικογένειες με μωρά παιδιά στο δρόμο, όλοι αδιαφόρησαν: ο Δήμος Θέρμης, ο Δήμος Θεσσαλονίκης, το κράτος. Η Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία τότε, μαζί με άλλες συλλογικότητες της πόλης, την ενεργή υποστήριξη εκατοντάδων ανθρώπων και φυσικά την συμμετοχή των ίδιων των ενοίκων, ανέλαβε την υλική υποστήριξη και την λειτουργία του Ξενώνα. Ο Ξενώνας λειτούργησε έτσι για ένα διάστημα υποδειγματικά, ως ένας κατειλημμένος, αυτοδιαχειριζόμενος χώρος, διεκδικώντας πάντα ενεργά τη δημόσια χρηματοδότηση και εκ νέου λειτουργία του ως μια δημόσια δομή.
Δυστυχώς, κανένας από τους εμπλεκόμενους φορείς δεν ενδιαφέρθηκε για κάτι τέτοιο. Καθώς το κόστος λειτουργίας ήταν δυσβάσταχτο, σταδιακά οι ένοικοι μεταφέρθηκαν σε διαμερίσματα -πάλι χάρη στην αλληλεγγύη πολιτών- και ο ξενώνας εκκενώθηκε. Για ένα μεγάλο διάστημα, το κτήριο παρέμεινε κενό και εγκαταλελειμμένο, όπως τόσα και τόσα άλλα δημόσια και ιδιωτικά κτήρια στην πόλη, χωρίς πάλι να ενδιαφερθεί κανείς. Ώσπου κάποιες συλλογικότητες το κατέλαβαν ως χώρο στέγασης και πολιτικής δραστηριότητας και το κράτησαν ζωντανό, χρήσιμο και δραστήριο τα τελευταία χρόνια.
Από όλα τα παραπάνω είναι φανερό ότι οι καταληψίες σεβάστηκαν τη δημόσια περιουσία, το πολύτιμο κτηριακό απόθεμα της πόλης μας, πολύ περισσότερο από ό,τι οι κατ΄ όνομα ιδιοκτήτες του, το κράτος ή ο Δήμος Θεσσαλονίκης.
Το τι θα γίνει το κτήριο αυτό μετά την επιχείρηση εκκένωσης, είναι εύκολα προβλέψιμο: ό,τι έγινε η κατάληψη Terra Incognita λίγες δεκάδες μέτρα παραπέρα, ή το διάσημο πια Στέκι στο Βιολογικό. Θα παραμείνει δηλαδή κι αυτό ένα κουφάρι που θα ρημάζει σιγά – σιγά, ενώ το δημόσιο θα πληρώνει εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ κάθε χρόνο για τις διμοιρίες των ΜΑΤ που θα το φυλάνε επ’ αόριστο.
Ας κοιτάξουμε γύρω μας: έγκλημα είναι να δίνουμε το μισό μισθό μας για νοίκι, έγκλημα είναι να μην μπορούμε να πληρώσουμε το ρεύμα, έγκλημα είναι να υπάρχουν άστεγοι, έγκλημα είναι τα χιλιάδες άδεια σπίτια, έγκλημα είναι οι πλειστηριασμοί των κατοικιών από τις εταιρίες αρπακτικά του κάθε Πάτση. Μπροστά σε αυτά τα εγκλήματα, μια κατάληψη στέγης και κοινωνικών δραστηριοτήτων είναι απλά μια δίκαιη άμυνα της κοινωνίας.
Η Πόλη Ανάποδα